Van spanning naar stevigheid: mijn weg met ademwerk
- Mieke Mariman
- 5 dec
- 2 minuten om te lezen
We zijn aan de vooravond van Sinterklaas, en toch voel ik mezelf al in een introspectieve bui om op het afgelopen jaar terug te kijken.
Een jaar dat ik nu alleen maar kan omschrijven als intens. Net als ieder jaar veel ballen in de lucht, grote veranderingen binnen het gezin, maar vooral naar het einde van het jaar toe meer rust gevonden.
Het begon vorig jaar al subtiel. Kleine zeurende pijntjes waarvan ik dacht: “Ach, dat waait wel over.”
Een schouder die telkens vastliep. Een nek die verkrampte alsof hij me wilde beschermen tegen iets dat ik nog niet kon benoemen.
Mijn lichaam sprak — maar ik was er goed in geworden om die fluisteringen te negeren.
Toen leerde ik ademen & luisteren.
Niet als een onmiddellijke oplossing, maar als een uitnodiging.
Een zacht tikje op mijn schouder: “Kom eens terug. Naar mij. Naar jezelf.”
Tijdens mijn eerste ademcirkel voelde ik vooral weerstand.
Mijn hoofd wilde blijven sturen, controleren, verklaren.Maar mijn lichaam…Dat wilde eindelijk ademen. Ruimte maken. Loslaten.
En dat gebeurde, laagje per laagje.
Niet in één grote doorbraak, maar in kleine verschuivingen die bijna onopgemerkt hun weg vonden naar mijn dagelijks leven.
Mijn lichaam begon te ontdooien.
De druk op mijn schouders werd zachter.
Mijn nek hoefde niet meer in de kramp zodra het leven harder trok.Mijn darmen — mijn persoonlijke barometer van stress — begonnen weer te luisteren naar ritme in plaats van naar chaos.
Het waren geen magische momenten, maar bijna huiselijke aha’s:“O, zo voelt gegrond zijn.”“O, zo is het wanneer mijn adem mij leidt in plaats van mijn angst.”
Ik kwam terug aan het roer.
Waar ik me vroeger liet meevoeren door de golven — soms zacht, soms genadeloos — voelde ik nu iets nieuws ontstaan.
Ademwerk zette me niet alleen in mijn lichaam, maar ook terug in mijn leven.
Ik sta steviger. Heldere keuzes worden makkelijker.
Ik leerde dat gronding geen eindpunt is, maar een thuiskomst die je telkens opnieuw mag vinden.
Niet door te forceren, maar door te ademen.
Door te luisteren.
Door te durven voelen.
En nu?
Nu kijk ik naar 2025 met mildheid.
Niet als een jaar van strijd, maar als een jaar waarin mijn lichaam me terugriep.
En waarin ik eindelijk besloot te luister.
Ademwerk bracht mij terug naar de kern.
Naar stilte, naar ruimte, naar kracht.
Naar een leven waarin ik niet langer drijf op de golven, maar zelf de richting bepaal.
En dat is misschien wel het mooiste wat ademen kan doen: je niet veranderen, maar je herinneren aan wie je altijd al was.
En jij?
Wil jij jezelf ook zo'n reis gunnen?
Kom gerust langs op onze eerste ademcirkel in januari, of gun jezelf een individuele ademreis.
Je bent meer dan welkom!
